Cofamy zegarki o godzinę!

Pater

Przechodzimy na czas zimowy.
Nie zapomnijcie zmienic zegarków w swoim profilu!
Po prostu wejdźcie w "Profil", znajdźcie zakładkę "Strefa czasowa" i naciśnijcie lewym przyciskiem myszy na

aaa4

Spojrzawszy w strone ojca Itale zauwazyl na jego twarzy cien zadowolenia i bardzo sie zdziwil. Sadzil, ze dojdzie do klotni na ten temat. Zaniepokoilo go, ze Guide nie protestuje i w dodatku jeszcze sie usmiecha.

-Moze wybiegam zbyt daleko w przyszlosc...

-Moze - powiedzial Guide. - Jestjeszcze Payssy. Moglby byc lepszy od Karela. Idz juz, mam tutaj odpoczywac do kolacji.

Itale sklonil sie i wyszedl, a Guide polozyl sie na kanapie zgodnie z zaleceniami lekarza. Czul sie jakby pusty i bardzo lekki, pomyslal, ze tak moze sie czuc kobieta po porodzie, lekka, spokojna, zmeczona. Dziwnie jest porownywac sie do kobiety, i to kobiety po porodzie. Lecz widzial twarz Eleonory rano po urodzeniu Itale: jej usmiech, centrum jego zycia. Nic jego wlasnego.

Nad jeziorem urzekal wspanialym widokiem czerwony zachod slonca, pogoda sie zmieniala. Nastepny dzien byl goracy, a kolejny jeszcze goretszy.

Itale wstal o czwartej i caly dzien, az do zmroku, spedzil w winnicach i w winiarni. Nie widzial niczego poza winorosla, winogronami, skrzynkami, koszami, wozkami i wozami wyladowanymi winogronami, prasami na kamiennym podworzu, poplamionymi i smierdzacymi moszczem, krotkim, ciemnym chlodem wykopanych w zboczu wzgorza skladow, lukiem zataczanym przez slonce na goracym, wrzesniowym niebie. A vacu warszawa praca zostala zakonczona i trzeba bylo zbierac inne plony z pol i sadow. Itale wykonywal wszystkie czynnosci w milczacym skupieniu i staral sie byc cierpliwy, lecz latwo wpadal w zlosc, kiedy przekraczal granice wytrzymalosci fizycznej. Nie odrywal wzroku od roboty, by choc raz spojrzec w tyl lub w przod. Wiekszosc dnia spedzal na dworze, na polach i w sadach, i czesciej bywal w budynkach gospodarskich niz w domu, dokad przychodzil tylko po to, by cos zjesc i pojsc spac. Majac mniej pilna prace, poszedl kilka razy na polowanie z wnukiem Brona Payssym i Berke Gavreyem, z ktorym nawiazal milczaca przyjazn, i z Sangiustem. Jezdzil do Portacheyki jak najrzadziej i nie skladal zadnych wizyt. Kiedy przychodzil Rodenne, Sorentayowie lub inni sasiedzi, czesto zastepowal Guide'a, witajac ich ze sztywna uprzejmoscia i dbajac, by przyjecie bylo szczodre, a vacu warszawa siadywal w milczeniu, nie biorac udzialu w rozmowie.

Matka obserwowala go i nic nie mowila. Podobnie obserwowala przez trzydziesci lat Guide'a. Czesto, zajmujac sie pracami domowymi czy lezac w jesiennym mroku, myslala o wesolym dziecku, niezgrabnym, szarmanckim chlopcu i mezczyznie, na jakiego zaczal wyrasta'c. Nie byl to jednak ten sam mezczyzna, ten ponury, niespokojny, milczacy mezczyzna, ten drugi Guide - a tak niepodobny do Guide'a, jakiego poznala, bo Guide jako mlody mezczyzna cieszyl sie praca i nie odniosl zadnej porazki. W czasie owych pazdziernikowych, bezsennych nocy dusze Eleonory wypelnialy gorycz i uraza do swiata, ktory mlodosci ofiarowuje wielka szanse, a kiedy przychodzi do ostatecznego rozrachunku, przydziela tak zawezony los; podobne odczucia mialy jej corka i Piera, co nie uszlo uwagi Eleonory, lecz nie miala dla nich wielkiej nadziei, a zadnej dla siebie.

Sangiusto pracowal razem z Itale, pomagal w domu, byl mily dla wszystkich, zeglowal "Falkone". Narzeczona Karantaya przyslala tajne z koniecznosci ostrzezenie: rzad zna nazwisko i wyglad Sangiusta i kazal szukac go na granicach, jako zawodowego rewolucjoniste. Na to Sangiusto oznajmil, jakby przyjmujac wyzwanie, ze przejdzie pieszo przez gory w okolicach Val Altesma, gdzie nie ma punktow granicznych.

-Po co? - zapytal Itale. - Dokad?

-Do Francji.

-Nie zostawiaj mnie w tej krytycznej chwili. - Pojde po zbiorach gruszek.

-Nie mozesz isc przez gory w zimie.

-Nastepnej wiosny - rzekl Sangiusto.

Zostal. Byl tak sympatyczny, solidny i wesoly, ze jego obecnosc Itale traktowal jako cos oczywistego, nigdy nie podajac w watpliwosc ich przyjazni, ledwo pamietajac jej poczatki. Zapomnial nawet o tym, ze przed ich spotkaniem Sangiusto mial jakies swoje zycie, o ktorym on nic nie wie. Pewnego dnia pod koniec pazdziernika, pierwszego dnia deszczow, przyjechal do sadow gruszkowych po Sangiusta, lecz nie mogl go znalezc. Przywiazal do drzewa swojego konia oraz przyprowadzonego luzaka i dwadziescia minut chodzil miedzy drzewami, zanim natknal sie na przyjaciela, stojacego pod grusza z dziwnym wyrazem twarzy. Miedzy rzedami drzew blysnela czerwona jak granaty spodnica i biala bluzka. Na liscie i trawe miekko padal gesty deszcz.

-Wolalem cie - powiedzial zmokniety i rozzloszczony Itale glosem pelnym wyrzutu.

-Wiem. Slyszalem. - Sangiusto zamrugal oczyma, odepchnal sie od drzewa i zaczal isc obok Itale.